Utopie?

Meer rust in de tent, meer harmonie, meer wijsheid, gezondheid, meer liefde voor elkaar.  Is dat niet wat we nodig hebben? Ik geef toe, niet iedereen is het met me eens, sommige mensen gruwelen van rust in de tent, die willen meer! Meer doen, meer ontdekken, meer leren, meer van alles. 

Persoonlijk denk ik dat de wereld er een beetje mooier van wordt.

Kijk eens om je heen.  Naar ouders, naar kinderen, naar ouderen, naar onze gezondheidzorg, naar onze samenleving, onze toekomst...

Sta eens stil, nu, adem eens diep in... en weer uit...

Wat voel je? Rust? Stress? Gejaagdheid? 

Waar denk je aan? Je werk? Je baas? Je bankrekening? Je gezondheid? Wat je nog allemaal moet doen?

Eerlijk!?

Gun je het niet iedere ouder en elk kind om de rust en de ruimte te vinden om met elkaar bezig te zijn. Dat het kind veilig en in zijn eigen ritme de wereld kan ontdekken en kan leren? Dat iedere ouder de rust en tijd en ruimte heeft om zijn of haar kind te zien opgroeien, te begeleiden in de lange en ook zo korte weg naar volwassenheid? En zou het dan ook niet fantastisch zijn dat onze kinderen gezond opgroeien en kunnen genieten van hun leven en de ruimte hebben om te leren, om wijzer te worden en zich in te kunnen leven in een ander?

Ik zal je vertellen, ik denk daar over na, ik weet van mijn eigen gestress om voldoende te verdienen, kinderen p tijd op school te krijgen, ze gekleed te houden, goed te eten te geven, voldoende te laten slapen.... ja, daar was dat slapen, of eigenlijk, het niet willen slapen. Bijna vergeten, maar nu ik hier weer regelmatig mee te maken heb, bij de kinderen in de opvang of de ouders die mijn hulp inroepen, ja, dan komt dat ook weer boven. Wat zou het fijn zijn als ik ouders dat kan besparen.

Daar begon het mee.  Maar als ik daar zo goed mee kon helpen dan kon ik ook helpen met andere dingen waar ouders tegen aan lopen. Kennis genoeg, ervaring genoeg en dan nu al zo langzamerhand aan mijn pensioen gaan denken?  Nee, echt niet!

Ik droom ervan dat ouders hun kinderen in rust kunnen opvoeden. Ja, ik weet dat er ook gewerkt moet worden, daar ontkom je niet aan. Zou het niet beter zijn om op je werk aan je werk te denken en thuis aan je gezin, aan je kinderen, aan jezelf? Dat je er bent? Voor elkaar? Voor jezelf? Dat je ook kun genieten en ontspannen en weer bij jezelf kunt komen?

Dat lukt dus niet, vaak niet, meestal niet. Er is zoveel te doen en de kinderen zijn druk, en willen niet slapen, en dan is er nog... vul maar in.

Wat, als ik kan helpen met slapen,  rust vinden, snappen hoe het werkt met je kind hoe klein of hoe groot dan ook. Help ik dan niet een klein beetje mee? is dat al niet de moeite waard om toch weer energie in te steken?

Is het geen utopie om te denken dat de wereld een beetje mooier wordt van uitgeruste ouders en kinderen die in rust en een natuurlijk ritme op kunnen groeien tot een gezonde, wijze, liefdevolle volwassene?

Het zal niet gebeuren van vandaag op morgen, maar elke ouder, elk kind dat ik kan helpen is toch mooi meegenomen.